Miejscowości /
Chmiel
Wieś lokowana na prawie wołoskim, przez Kmitów nad potomkiem spływającym spod Otrytu do Sanu. Nazwa miejscowości wywodzi się od ukraińskiego słowa chmil, znaczącego w języku polskim nazwę rośliny – chmiel. Wzmiankowana po raz pierwszy w 1526 r. jako posiadająca wolniznę, więc istniała już na pewno po 1502 r. Pierwsza cerkiew powstała już w pierwszej połowie XVII w. W 1640 r. zanotowano znaczny ubytek ludności, co spowodowało zmniejszenie ilości uprawianych łanów. Powierzchnia wsi w 1868 r. wynosiła 1786 mórg. Na przełomie XIX i XX w., na stokach Otrytu przy jego głównym paśmie, powstały dwa przysiółki Otryt Dolny i Otryt Górny liczące przed wojną 12 chałup. We wrześniu 1939 r. niemal cała wieś znalazła się w granicach ZSRR. Nowa granica przebiegała III Rzeszą wzdłuż rz. San. Rosjanie oczyścili z mieszkańców i zabudowy pas o szerokości 200 m, ciągnący się nad granicą. W jednym z domów urządzili posterunek obserwacyjny połączony linią telefoniczną z Lutowiskami. Lata 1941 – 44 sprowadziły na Chmiel okupacje niemiecką. Od jesieni 1944 r. główną częścią Chmiela, leżącą na północ od Sanu zawładnęli sowieci, natomiast jeden z jej przysiółków Chmielińczyk leżący po drugiej stronie rz. San dostał się Polsce. Dopiero jesienią 1951 r. Chmiel powrócił do Polski, tylko że bez mieszkańców. Pozostałą prawie całą zabudowę rozebrano na budowę osiedla leśnego w Dwerniku.
W latach 1951 – 59 funkcjonował tu PGR. Dopiero w 1957 r. zaczęli pojawiać się pierwsi osadnicy wraz z rodzinami. Większość z nich zamieszkiwała przed wojną sąsiednie wsie. W 1960 r. Stowarzyszenie „Pax” rozpoczęło tu akcję osadniczą, która poniosła klęskę. Ze 120 osób które osiedlono w Chmielu pozostała tylko jedna. W 1973 r. z inicjatywy STP „Nogi” i studentów wydziału socjologii Uniwersytetu Warszawskiego zbudowano schronisko turystyczne tzw. „Chatę Socjologa”.
Cmentarz jest usytuowany wokół cerkwi, otoczony współczesnym ogrodzeniem z siatki drucianej. Na jego powierzchni przetrwało pięć nagrobków. Bardzo ciekawym obiektem znajdującym się na cmentarzu jest płyta nagrobna pochodząca z 1641 r., z inskrypcją w języku starocerkiewnym i herbem. W miejscu gdzie leży płyta stała poprzednia cerkiew. Co do roku jej powstania, oraz osoby pod nią leżącej istnieją tylko hipotezy. Według miejscowej tradycji leży ona na grobie przemyskiego biskupa greckokatolickiego Hieronima Ustrzyckiego herbu Przestrzał. Fakty historyczne jednak nie potwierdzają tej wersji. Ustrzycki zmarł dopiero w 1746 r., zaś herb wyryty na płycie jest bardzo podobny do herbu Sas.
Cerkiew parafialna pw. św. Mikołaja
Pierwsza cerkiew była wzmiankowana w 1589 r. Kolejna została zbudowana w 1795 r., spłonęła w 1904 r. Ostatnia ta która przetrwała do naszych czasów została wzniesiona przez mieszkańców Chmiela w latach 1904 – 1906. Konserwowana w 1907 r. Cerkiew jest konstrukcji zrębowej orientowana i trójdzielna. Wewnątrz, w prezbiterium strop z fasadą, natomiast w nawie i babińcu sklepienie żeglaste. Dachy są dwuspadowe, nad nawą cebulasta kopuła na ośmiobocznym bębnie, nad prezbiterium i przedsionkiem baniaste wieżyczki pokryte blachą. W roku 1970 cerkiew została przekształcona na kościół rzymskokatolicki.